بانکی که سینا نبود

خانه ی پدری من 2 فقره سند دارد . هر دو شش دانگ . کوچکش را وثیقه ی من کردند تا از زندانم خارج کنند و آن دیگری آزاد ماند تا تقاضایِ وام شود با استنادِ به آن . از قضا دوستی عزیز سفارش نمود تا از بانک تازه بانک شده یِ سینا این وام را دریافت نماییم . سند آزاد مانده را نشانشان دادیم و راهنمایی خواستیم . گفتند با توجه با بالا بودن سن صاحب سند ( 69 سال ) و قوانین بانک که می گوید باید وام گیرنده زیر 65 سال داشته باشد ، این نمی شود و باید آن کنید تا شود . یعنی سند را به نام کسی منتقل کنید که شرایط را دارا باشد . خب از قدیم الایام هم دارا با ندارا فرق داشته است ! اجابت کردیم و ابوی را راضی به انتقال سند به نام حاج خانم اش نمودیم که هم عشق و ارادت اش را به نهایت عضما ثابت نماید و هم کار ما را به راه اندازد . غافل از این بودیم که انتقال سند یعنی مصیبتی که دچار شدن و رها شدن از آن یک میلیون تومانی به نرخ پول رایج مملکت هرینه دارد . اما خیالی نبود ! چون هدفی مقدس داشتیم که دریافت وام بود از بانکی خصوصی که ادعایِ خدماتش گوش فلک را نه تنهادر نوردیده که کر کرده بود .
پدر پیر و 69 ساله پرونده به دست راهروهایِ شهرداری و دارایی و ثبت اسناد و غیره را رفت و آمد و رفت و آمد و رفت و آمد تا تمام کرد . سند را زد به نام نازنینِ همه یِ زندگی اش . سند که منتقل شد ، مدارک را جمع نمودیم رفتیم خدمت آقای فلانی که ریاست شعبه یِ سینایِ خیابان فردوسی را داشت و خدای اش چیزش کند . مدتی نیز به جمع آوری خواستنی هایِ این فلانی گذشت و طلبکار چنگ در گلو نموده مدام زندان و مخلفاتش را یادآوری می نمود تا بر سرعت ما افزاید . نوبت به کارشناس سینا رسید که رمضان روزی در کشاکش ظهر داغ اّمرداد با رئیس شعبه یِ مذکور راهیِ خانه یِ پدری شدند و به بررسی پرداخته و البته افاضاتی نیز فرموده بودند که حاج خانم و حاج آفا به خاطر بنده و پرونده و وام گیرنده سکوت نموده چیزی نگفته بودند . از جمله کارشناس نیمه محترم در رابطه با قبله یِ نماز خانواده تذکراتی داده بود و معلوم گشته بوده است که قرن هاست این طایفه و ایل و تبار، نماز بر قبله یِ دیگری خوانده بوده اند ! نظر کارشناسیِ دیگر این بوده که اینجا قبلن کوچه نبوده و خانه بوده و شما کوچه اش نموده اید و لابد برایِ اثبات مدعای اش خواسته بوده که قباله یِ همسایه ها را بیاورند تا رویت نماید این ماه شب چهارده و ثابت کند خیالات هندسی اش را ! که خواسته بوده است از قضا . هر چند به آن ها گفته نشده بود که محله ی دِگِرمانِ اّرخی و کوچه یِ طلایی و دّوّلیک ودروازه ارک و حکیمیان و خیابان شمشیری ( شهدایِ فعلی ) قدمت اش به اندازه ی جمع سال هایِ عمربیشتر از 100 نفر از این کارشناس و رییس شعبه هم بیشتر است . اما خودشان هم آنقدرهوشمند نبوده اند که نگاهی به اطراف کنند تا آثار این قدمت را ببینند .
خلاصه پس از کلی بالا پایین شدن و در گوشی پچ پچ کردن و هِر هِر نیشخند زدن به مادر و پدر پیرِ من ، خواسته بودند که بندیِ یکی یکدانه یِ خانه فردایِ آن روز با مدارکِ کسر مانده به علاوه یِ همان سندِ در وثیقه مانده که حکم آزادی شده بود بروم بانک . که البته رفتم با همین حال نیمه جان و بدون سند وثیقه شده ! ریاست شعبه در جمع مشتری هایِ دیگر خواست تا سند دیگر را نشان بدهم . گفتم این سند منتقل شده کامل و شش دانگ است . چه نیازی به سند دیگر . گفت نمی شود . خانه 2 سند دارد . باید هر دو باشد . گفتم این را چرا همان روز اول نگفتید ؟مثل دزد گرفته ها گفت نمی دانستم و کارشناس گفته . ( همان که نقش قبله نما داشت ! ) گفتم چرا فلان بانک و فلان بانک که نامشان در همین سند منتقل شده گفتند می شود و شد و دادند . گفت آن ها اشتباه کرده اند . گفتم مگر شما رییس بانک مرکزی هستید که حکم صادر می کنی و بعد از 2 ماه علافی و انتقال یازی و هزینه و فلان ، این رسمش نیست . گفت هست . قانون است . گفتم قانونی که می گوید 2 ماه مشتری را بدوان و جیبش را خالی کن و سپس بگو ال و بل و جیم بل ، به سرت بخورد . گفت مودب باش. گفتم مگر درد داشت خوردنِ قانون به سرت ؟ گفت برو بیرون . گفتم از کی تا حالا رئیس شعبه ی بانک سینا شعبه یِ خیابان فردوسی و بازار مشتری را بیرون می کند ؟ با دست حرکتی نشان داد که من « هرّی بفرما » معنی کردم . گفتم و گفت تا این که با قلبی که داشت از سینه بیرون می افتاد و رنگی به سرخیِ پرچم و مشتی که بینشان کاغذها و اسنادِ درخواستی آن بانک مچاله شده بود بیرون آمدم و نتیجه یِ 2 ماه دوندگی و حرف شنیدن از کس و ناکس را در بغض خرد شده ای در گلو به قسمت فراموشی مغزم ارسال نمودم . نفس عمیقی کشیدم و شُکری گفتم و لبخندی تحویل دخترک کوچکی دادم که با کمی ترس نگاهم می کرد . او که خندید من هم خندیدم و از پشت شیشه یِ بانک آن آقا را دید زدم . آی کیف داد ! اینها را که نوشتم گرفتن کف داخل شکم بود . ترکی اش شیرین تر است ( قارین کُپه آلماخ ) . انتظار این که رسیدگی شود را هم ندارم . فقط خواهش می کنم به این رئیس هاتان بگویید همان اول کار بیخود کسی را دلگرم نکنند و می شود یا نمی شود را همان اول کار بگویند . هر چند ... بی خیال ... دوست ندارم این رفتار را عمدی بدانم . مثل این که کسی در گوشش گفته باشد که این آقا وام بی وام ! . . . نه ... اصلن دوست ندارم !