روایت فتح دل ها!

نوجوان که بودم « روایت فتح » عشقم بود . هر پنجشنبه بیننده یِ ثابتش بودم و هیچ کس جرات نداشت شبکه یِ دو را باز کند . دیر وقتیِ زمان پخش برنامه را هم با جمعه یِ فردا حل می کردم . مامان خوش نداشت ببینم . اما برایِ بابا فرق نمی کرد . آن صدایِ جادویی را دوست داشتم . با ضرب آهنگی که وسوسه انگیز بود . مامان وسوسه را در چشمانم می خواند . به همین خاطر بود که دوست نداشت من برنامه را ببینم . این را بعدها فهمیدم . همیشه سعی می کرد جلو تلویزیون سیاه و سفید و مبله یِ فیلیپسِ مان راه برود و مسیرِدیدنم را سد کند . من هم که نو جوانی احساساتی و یکی یک دانه یِ خانه واولین سوگلیِ حاج خانم بودم وسر مامان داد می زدم ... !
به هر حال یکی از دلایل مهمی که در 15 سالگی هوایِ جبهه رفتن افتاد در کله ام روایت فتح بود و آن صدایِ جادویی که خیلی زود از میان ما رفت . پس از پایان جنگ بود که فهمیدم یکی از بچه هایِ آن برنامه « محمد نوری زاد » بود . خیلی از او دل خوشی نداشتم . بعضی از مستندهای اش را اما چرا . ولی نه آنقدر که بخواهم تحمل اش کنم ! می دانم که کار درستی نیست . ای کاش ظرفیت تحمل و صبر و پذیرش دیگران را همه یِ ما داشته باشیم . چهل سرباز اش را به عنوان سریالی ضعیف دیدم . اما تعجبم بیشتر برایِ این بود که انتظار ساختن سریالی از تاریخ ایران که سعی داشت اساطیر و پهلوانان و قهرمانان فرهنگ ایرانی را معرفی کند ، از فردی به اصطلاح ارزشی و کیهانی را نداشتم . . . خواندن نامه هایِ تاریخی اش اما چیز دیگری گفت .
امروز او را تمام و کمال باور دارم . به ایمان اش ایمان دارم و می خواهم شجاعت بیان حقایق را از او بیاموزم . . . همین !