چلچراغِ ختمِ مطبوعه یِ ممنموعه

امروز نه فردا . نه ؟ پس فردا ! باز هم نه ؟ پسون فردا . اصلن پس پسون فردا ! فکر این که روزنامه ای یا هفته نامه ای یا اصلن تکه کاغذی با یک نصفه پاراگراف نوشته ای، برایِ مدتی طولانی تر از دوره ی یک ساله بماند و بنویسد آنچه را که باید بنویسد ، این روزها به خواب و رویا می ماند .
راستش از هفته یِ گذشته قلقلک می شدم برایِ از نو نوشتن در پیام . همین امروز صبح همین را تلفنی به یوسف گفتم . حتی موضوع را هم مشخص نمودم ؛ نیاز به ساخت پل هایِ عابر پیاده در کمربند شمالی شهر ! از این مهمتر موضوع وجود ندارد . اصلن مگر مهمتر از جان مردمی که در نبود پل در وسط اتوبان به اصطلاح پلاس هستند وجود دارد ؟! حالا دوباره آن قلقلک به خراش هایِ همیشگی روح تبدیل شد !
به هر حال چلچراغ را توقیف کردند . بپرس مگر قرار بود نکنند ؟ آرمان روابط عمومی و یکی دو روزنامه یِ دیگر هم تذکر گرفتند . این معنی اش این است که روزِ آن ها هم دور نیست . پس با این حساب بهتر است بیشتر مراقب عابران پیاده یِ رها شده در کمربندیِ شهر باشم . از نوشتن بهتر است . . . نیست ؟! به هر حال مطبوعات ممنوعه یِ توقیف شده و به تاریخ پیوسته برایِ ختم و شبِ هفت و سال و غیره شان به یک چلچراغِ زیبا و شیک نیاز داشتند . . . نداشتند ؟!