مامان گوارا و چِگوارا

نوشتن این چیزا اینجا فایده اش چیه ؟ این که کسان دیگری را هم نگران کنم چه لزومی دارد ؟! اما اجازه بدهید که بگویم امروز هم برایِ چندمین بار تلفنی تهدید شدم که غلظ زیادی نکنم ! لازم به گفتن نیست که دیگر از فرط تکرار برایِ من عادی شده است . نگرانی ام پدر و مادر و پسرم بودند . اما امروز اتفاق جالبی افتاد :
مادرم گوشی را برداشت . داشتیم ناهار می خوردیم . منتظر تلفن خواهرم بود که برای مشتری هایِ فردایِ آرایشگاه با هم قرار مدار بگذارند ( مادر من آرایشگاه زنانه دارد و خیلی هم ماهر است . این را پیام بازرگانی حساب کنید !) از وقتی خانه نشینی ام بیشتر شده است ، ناخواسته اخبار را گوش می کنم ! به هر حال آن سوی خط هر کسی بود جز خواهر من . رنگ مامان که پرید فهمیدم خودشانند . خواستم گوشی را بگیرم که حاج خانم با اشاره یِ دستش دستور داد که بشینم . داشت حسابی گوش می داد . طرف که ساکت شد مامان شروع کرد . جایِ شما خالی . چیزهایی گفت که اگر بخواهم بنویسم فقط باید سه نقطه بگذارم ! با زبان شیرین ترکی حسابی از خجالت طرف درآمد . خلاصه اش این بود که شما بدبختها کارتان به جایی رسیده که می خواهید با ترساندن پیرزن و بچه مردم را خفه کنید و حالاهر غلطی از دستتان بر می آید بکنید و شاتالاق ! گوشی را کوبید سر جای اش .
حالا من مانده بودم مامان را دریابم یا پوریا را ساکت کنم که داشت از خنده ریسه می رفت . این ور سفره هم حاج بابا و امید ( برادرم ) داشتند حاج مامان را تشویق می کردند و به به چه چه بود که از در و دیوار می بارید . . . خلاصه سبزی قورمه ی امروز چسبید و آی کیف کردم ! فقط خواستم شما هم در این کیف ما شریک شوید . کیف کردید ؟!